Samotni jak gwiazdy
Stare Dobre Małżeństwo
Czasem tak po ludzku |
d |
współczujesz nam - Boże |
|
bo nawet Ty nie zawsze |
F G |
pomóc nam już możesz |
F C d |
|
|
Nie żebyś boskość |
|
czy moc swoją tracił |
|
lecz zbyt jasno widzisz |
|
że my wciąż mali tacy |
|
|
|
Chowasz więc nasze sprawy |
G |
do bocznej kieszeni |
d |
i czasem zapominasz |
G F |
że my tu na Ziemi |
C A7 d |
|
|
Samotni jak gwiazdy |
|
które w ruch puściłeś |
|
lub jak kruche gałęzie |
|
którym wiatr skradł siłę |
|
|
|
A Twoje święte nakazy |
|
tak niezwykłe plany |
|
często nam niepojęte |
|
więc jak im sprostamy? |
|
|
|
Choć Ty najlepiej wiesz |
|
po co zsyłasz burzę |
|
wiesz też kto cierpliwy |
|
a kto już nie zdzierży dłużej |
|
|
|
Ile jest cierpliwości |
|
w Twej boskiej postawie |
|
czasem tak nam trudno |
|
Ty najlepiej wiesz mój Panie |
|
|
|
A świat się kręci |
|
coraz bardziej szalony |
|
jakby wyrwał się nagle |
|
spod wszelkiej kontroli |