Piosenka nadworcowa
Vergil van Troff
sł.: Marek Romik; muz.: Filip Biernacki


Na dworcu cichym, dworcu samotnym 	
Wśród gór ukrytym na skraju świata 	
Uplatamy piosenki z wierszy łagodnych	
Czekając lata				

Ktoś tam Bellona cicho przygrywa		
Beskid Wierzbickim otula nas		
Całusem lekko tchnie Łemkowyna		
I zamyślony umyka czas			

  Ten dworzec tak obcy dla szybkich pociągów	
  Mknących za światem i zgiełkiem miast		
  Ten dworzec tak obcy dla długich rozkładów	
  My mamy aż jego, on tylko nas			

Na dworcu cichym, dworcu samotnym
Zostawiam za sobą kawałek duszy
W pogoni za moim marzeniem ulotnym
Chcę dalej ruszyć

Po ścieżce tkanej nutami chwili
W zapachu wierszy jabłonią kwitnących 
Tkając chmurami podniebny kilim
Z zachodów słońca płonących

	Ten dworzec

Na dworcu cichym, dworcu samotnym
Zabrzmią znów pieśni mistrzów mej drogi
Gdy spragniony jak lata pieśni łagodnych
Wrócę w jego gościnne progi

Bo każdy kto chociaż raz zawitał
W dworca małego przytulny świat
W końcu powróci nie szczędząc drogi
Do pieśni z dawnych lat

	Ten dworzec